Thuiswerken anno 1986: revolutionair en hilarisch, maar eigenlijk niet zo nieuw...

Inmiddels werken velen van ons alweer anderhalf jaar thuis. Dat lijkt misschien heel vernieuwend. Maar dat we tot voor kort toch massaal de deur uitgingen voor ons werk, was het resultaat van een relatief recente ontwikkeling, die historici verschillend dateren, afhankelijk van de sector en regio die ze hebben onderzocht.
 

 

Zeker is dat in de 17de eeuw een deel van de advocaten en ambtenaren in Amsterdam, Londen en Parijs op kantoor buitenshuis ging werken. In De structuur van het dagelijks leven (1979) plaatst de Franse historicus Fernand Braudel de kentering echter een eeuw later, toen de woonhuizen van bijvoorbeeld rijke juristen en kooplieden in Parijs, Londen en grote Chinese steden als Kanton en Peking zich steeds vaker op enige afstand bevonden van de kantoren of firma’s waar ze hun geld verdienden. Met name de invloedrijke hogere, Engelse stedelijke burgerij maakte een steeds duidelijker onderscheid tussen privé en publiek. De fysieke scheiding tussen wonen en werken was deel van deze trend, die zich in de 19de eeuw ook over het continent zou verspreiden.

Al in de eerste helft van de 20ste eeuw was de gang naar kantoor dusdanig ingeburgerd, dat het nog maar moeilijk voor te stellen was dat we weer massaal thuis achter het bureau of de keukentafel zouden gaan zitten. Want hoe zou de communicatie met 'de zaak' er dan bijvoorbeeld uitzien? En waar begon het werk en stopte de vrije tijd, en andersom? Van Kooten en De Bie brachten deze actuele thuiswerkkwesties al in 1986 scherp in beeld. Natuurlijk met een belangrijke rol voor de moderne techniek, als oplossing én probleem.
 

Van bankier tot politieagent en psychiater: vroeger zaten ze allemaal in hun home office. Je leest er alles van in de zevende editie van Geschiedenis Magazine. Meld je voor donderdag 30 september 16.00 uur aan als abonnee, bestel 'm vanaf half oktober online of haal ‘m dan in de winkel.